اوایل سال 72 بود وگرمای فکه،در منطقه عملیاتی والفجر مقدماتی،بین کانال اول ودوم مشغول کار بودیم.
چند روزی میشد که شهید پیدا نکرده بودیم .هر روز صبح زیارت عاشورا میخواندیم وکار راشروع میکردیم.
گره ومشکل کار را در خود می جستیم .مطمئن بودیم در توسل هایمان اشکالی وجود دارد.
آن روز صبح ،کسی که زیارت عاشورا میخواند ،توسلی پیدا کرد به امام رضا علیه السلام .شروع کرد به مسائب
امام هشتم وکرامات او.میخواند وهمه زار زار گریه میکردیم.در میان مداحی ،از امام رضا علیه السلام طلب کرد که دست ما را
خالی برنگرداند،ما که در این دنیا هم واسته وخواهشمان فقط بازگردان این شهدا به آغوش خانواده هایشان است و...
هنگام غروب بود ودم تعطیل کردن کار وبرگشتن به مقر،دیگر داشتیم ناامید میشدیم.خورشید میرفت تا پشت تپه ماهورهای ربرو
پنهان شود.آخرین بیلها که در زمین فرو رفت ،تکه ای از لباس توجه مان راجلب کرد.
همه سراسیمه خود را به آنجا رساندند
با احترام وقداست،شهید رااز خاک در آوردیم.
روزی بود که آن روز نصیبمان شد.
شهیدی آرام خفته به خاک .
یکی از جیب های پیراهن بسیجی اش را که بازکردیم تا کارت شناسایی مدارکش راخارج کنیم،
در کمال حیرت وناباوری ،دیدیم که یک آینه کوچک که پشت آن تصویری نقاشی از تمثال امام رضا علیه السلام
نقش بسته به چشم میخورد .از آن آینه هایی که در مشهد اطراف ضریح میفروشند.
گریه مان در آمد .همه اشک میریختند.
جالب تر وسوزناک تر از همه زمانی بود که از روی کارت شناسایی اش فهمیدیم نامش «سید رضا»است.شور و حال
عجیبی بر بچه ها حکم فرما شد.ذکر صلوات وجاری اشک ،کمترین چیز بود .
شهید راکه به شهرستان ورامین بردند.بچه ها رفتند پهلوی مادرش تا سرُ این مسئله را دریابند .مادر بدون اینکه اطلاعی
از این امر داشته داشته باشد گفت:«پسر من علاقه وارادت خاصی به حضرت امام رضا علیه السلام داشت...»
(منبع:کتاب خاطرات تفحص)